Historia

Pomysł najpierw ogólnopolskich, a potem także międzynarodowych, konferencji onomastycznych zrodził się w 1979 roku. Wtedy z inicjatywy prof. Henryka Borka, który pełnił  funkcję przewodniczącego Komisji Onomastycznej przy Komitecie Językoznawstwa Polskiej Akademii Nauk, w Szczedrzyku pod Opolem została zorganizowana I Ogólnopolska Konferencja Onomastyczna. Zapoczątkowane w ten sposób spotkania  onomastów odbywały się najpierw co roku, a następnie, i tak jest do dziś, co dwa lata.

Tradycją się stało, że zmieniali się organizatorzy i miejsca cyklicznych, już 21, konferencji. I tak po Szczedrzyku kolejne pokolenia onomastów spotykały się w: Ameliówce, Poznaniu, Szczecinie, Łodzi, Warszawie, Olsztynie, Białymstoku, Bydgoszczy, Opolu, Mogilanach, Wrocławiu, Białowieży, Gnieźnie, Krakowie i Kazimierzu Dolnym. Główna myśl tych spotkań, pielęgnowana przez następców prof. Borka w osobach prof. Kazimierza Rymuta, prof. Aleksandry Cieślikowej i prof. Barbary Czopek-Kopciuch, sprowadza się przez lata niezmiennie do  wymiany wiedzy teoretycznej i pogłębiania podstaw metodologicznych nauki o nazwach własnych, a ostatnio także do eksponowania  interdyscyplinarności onomastyki. Kolejne konferencje zyskiwały coraz większą popularność i prestiż, co uwidaczniało się w rosnącej liczbie referentów nie tylko z Polski, ale także z zagranicy, głównie z krajów słowiańskich. Wpłynęło to, podczas XVI OKO we Wrocławiu, na decyzję członków Komisji Onomastycznej KJ PAN o zmianie nazwy tych cyklicznych spotkań na obowiązującą do dzisiaj Międzynarodową i Ogólnopolską Konferencję Onomastyczną.